Het plan voor de hulpverlening rondom in Doetinchemsestraat loopt al langer. Eigenlijk al ruim een half jaar. In die tijd vergaarde ik vooral sporadisch documenten: een krantenartikel links, het blad van de historische vereniging Deutekom rechts. Overal haalde ik wel wat uit. Maar te weinig om er echt wat mee te doen. Ik schoof het een beetje voor me uit: ik heb nog dit, ik moet nog dat. Iets wat ik juist niet moet doen: want iedereen die hulp verleend heeft is heel oud of al overleden, iedereen die hulp gekregen heeft en dat nog weet is ook al tussen de 70 en de 80.
Dus vroeg ik deze week de directeur van het Stadsmuseum Doetinchem of er in de collectie misschien wat zit waar ik wat mee kan. Volgende week hoor ik meer. Een dag later verzond ik op goed geluk een persbericht. “Is je boek al klaar dan?”, vroeg mijn vriend, misschien wel terecht. “Nee, dat niet, maar ik hoop mensen te spreken die iets weten of me verder kunnen helpen. Niet verzonden is sowieso niet gepubliceerd.” Daar moest hij me gelijk in geven.
Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten, want ik had geen idee hoe het leeft. Binnen een dag had ik reactie van meerdere media dat ze er iets mee wilden, mijn bericht zouden plaatsen of al geplaatst hadden. Dit had ik ook niet helemaal verwacht…
Maar: mijn oproep levert nu al wat op. Iemand gaf me namen van jongens die in Ruimzicht verbleven tijdens hun evacuatie. Ik kreeg de tip om eens bij de Rotary rond te vragen, ouders van leden hebben destijds ook mensen uit Middelharnis opgevangen. En morgen ga ik naar het archief. Ik ben een beetje bang dat ik me daar helemaal ga verliezen in de stukken, maar hopelijk levert het ook veel moois op!
Nou meissie,…ik ben benieuwd wat je allemaal boven water gaat halen. Succes er mee. Gr Ans
Dag Adriënne,
Je verhaal gehoord op radio Gelderland! Goed plan. Ik zal een mail rondzenden aan de leden van mijn Rotary Club. Daar komt vast wel iets uit!
Succes met je boek. Je hoort van mij.
Emil Lüning (1947)