Soms lijkt het veel langer geleden dan drie weken geleden dat ik het eerste persbericht verstuurde om te laten weten dat waarmee ik bezig was. Daarna kwam er heel veel los, waardoor ik meer bezig was met de pers te woord te staan en mailtjes en telefoontjes te beantwoorden dan met het daadwerkelijke onderzoek. Wanneer collega-journalisten of geïnteresseerden me dan vroegen ‘hoe ver ben je al opgeschoten?’, dan had ik het gevoel dat ik nog niks gedaan had. Wat natuurlijk niet zo was. De telefoon stond voor 2019 begrippen dagenlang roodgloeiend en mijn mailbox liep vol. Ik had wel een aantal afspraken gemaakt en veel waardevolle tips gekregen, maar echt iets opgeschoten? Nee, voor mijn gevoel nauwelijks. Dat ik naast dit project nog gewoon werk en in mijn vrije tijd hiermee bezig ben, maakt ook dat er niet constant mee bezig kan zijn. Maar nu het wat rustiger is en de stofwolken optrekken ben ik eigenlijk best wel opgeschoten. Ik heb reacties van veel verschillende mensen gehad: dames die destijds op het meisjesinternaat zaten, dames die geholpen hebben met het verpakken van goederen, een weduwe van iemand die mee geweest is naar Goeree-Overflakkee en mannen die in Villa Ruimzicht gezeten hebben. Kortom, ik kan er een heel gevarieerd verhaal van maken. De feiten zoals ze in het archief liggen kunnen opgevuld worden met verhalen zoals de slachtoffers en helpenden ze beleefd hebben. Eigenlijk precies wat ik voor ogen heb. Inmiddels heb ik drie gesprekken gehad. Een mevrouw wiens man mee geweest is om hulp te verlenen. Hij is inmiddels helaas gestorven, maar heeft altijd veel verteld, waardoor zij me dat nu vertellen kon. Verder ben ik maandag naar een mevrouw geweest die op het meisjesinternaat terecht gekomen is, hier de Kweekschool gedaan heeft en behalve voor vakanties en andere bezoeken nooit meer teruggekeerd is naar Middelharnis. Dat is voor haar soms heel confronterend als ze door het dorp loopt: “Ik ken niemand en niemand kent mij.” Als laatste sprak ik een mevrouw die destijds zelf op het Lyceum zat en een meisje in huis kreeg omdat zij veel last had van heimwee op het internaat en daardoor bij een gezin geplaatst werd. Kortom: er zijn er weer een paar puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Er zullen er nog veel volgen!
