Het was lang stil als het op het project rondom de hulpverlening na de Watersnoodramp aankomt. Begin vorig jaar ging ik voortvarend en enthousiast van start. Te voortvarend en enthousiast bleek achteraf.
Omdat ik niet op een paard wilde wedden, schreef ik allerhande media aan op zoek naar verhalen van mensen die het zelf meegemaakt hadden, die geëvacueerd waren geweest en van de HBS in Middelharnis op het Lyceum in Doetinchem terecht kwamen. Ik werd overspoeld met reacties, ging naar het archief, kreeg hulp van De Gelderlander-journalist, Henny Haggeman bij het zoeken naar een geschonken schilderij. Goed nieuws daarover trouwens: kort nadat groot naar buiten kwam dat het kwijt was, werd het gevonden in de opslag van verhuisbedrijf Van Dam, het bleek op een andere plek opgeslagen dan gedacht en waar eerder gezocht was. Inmiddels hangt het op een hele mooie plek in het gemeentehuis: Naast de raadzaal! Hoe tof, het was in mei 1953 een cadeau aan de gemeenschap en het hangt nu in het belangrijkste huis van die gemeenschap!
Al het goede nieuws ten spijt, kwam het project door diverse omstandigheden toch stil te liggen. Dat ik op dat moment op een onmogelijk tijdstip werkte om goed en lang aan de slag te kunnen zijn, hielp ook niet mee. Net als dat ik meer uren ging werken. Alles keerde gelukkig ten goede, want de omstandigheden zijn voorbij en ik kan vroeg aan het werk, waardoor er meer tijd over blijft om aan de slag te zijn.
De drang om aan de slag te zijn ging gelukkig nooit weg. Dit verhaal moet verteld worden. Ik maak een nieuwe start, de eerste afspraken zijn gemaakt en er is genoeg materiaal om nu al mee te werken. Ik heb er zin in!